၂၀၁၃ ခု၊ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွစ၍ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေတာင္းဆိုခဲ့ျခင္းမွာ သမၼတ၊ လႊတ္ေတာ္၊ ကာခ်ဳပ္တို႔ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္သည္။ မိန္႔ခြန္းတုိင္း၊ အင္တာဗ်ဴးတုိင္း တြင္ ထည့္သြင္းေျပာဆိုေလ့ရွိသည္။ အထူးသျဖင့္ ကာခ်ဳပ္ႏွင့္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေတြ႔ဆံုလိုစိတ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တြင္ ရွိသည္ဟု ထင္ရၿပီး ေတြ႔ဆံုပါက မနားတမ္းေျပာမည့္ အေနအထားမ်ားလည္း ေတြ႔ရသည္။ မႏၱေလး ေအာင္ပင္လယ္ကြင္းတြင္ ကာခ်ဳပ္ႏွင့္ တပ္မေတာ္ကို စိန္ေခၚေၾကာင္း ေျပာခဲ့ဖူးသလို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ NLD ရံုးခန္းတြင္ မိမိတို႔က ေၾကာက္စရာေကာင္းလို႔ ကာခ်ဳပ္က မေတြ႔တာလားဟု သတင္းေထာက္ မ်ားကို ေျပာဆိုခဲ့ဖူးသည္။
မည္သူမွ် ေမွ်ာ္လင့္မထားခ်ိန္တြင္ အာရံုလႊဲဖို႔ျဖစ္ေစ၊ အိုဘားမားကို ဇတ္ေၾကာဆြဲဖို႔ျဖစ္ေစ သမၼတမွ ကာခ်ဳပ္ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အပါအဝင္ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ စားပြဲဝို္င္းတစ္ခုတည္း ထိုင္ေဆြးေႏြး မည္ဟု ၾကားသိရျခင္းက လူထုအျခား လႈပ္ရွားေစခဲ့သည္။ အစည္းအေဝးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ထားရွိ ခဲ့ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ ဝမ္းသာခဲ့ၾကရသည္။ သူမ ေတာင္းဆိုေနသည့္ အခြင့္အေရးကို အေကာင္းဆံုးအသံုးခ်ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ကာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးမားစြာ ထားရွိခဲ့ၾကသည္။
စင္ေပၚတက္ၿပီး မုိင္ကရိုဖုန္းကိုင္မိခ်ိန္မ်ား၊ ႏိုင္ငံျခားက ပုဂၢိဳလ္မ်ားနဲ႔ ျပည္တြင္း/ျပည္ပမွာ ေတြ႔ခ်ိန္တိုင္း တြင္ ေရပတ္မဝင္ေအာင္ ေျပာတတ္သည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ေနျပည္ေတာ္တြင္ က်င္းပတဲ့ ၅ ပြင့္ဆိုင္ ထိပ္သီးအစည္းအေဝး၌ ျပည္သူအမ်ားေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာဘဲ ပါးစပ္ပိတ္ စြံ႕အ ေနခဲ့သည္။ အသိေနာက္က်လို႔ ဘာမွ ေဆြးေႏြးစရာမရွိဘူးဟု ဆိုကာ မ်က္ႏွာလႊဲေနခဲ့သည္။
ျဖစ္သင့္သည္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနျဖင့္ ယခုလို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေဆြးေႏြးရ သည့္ အခြင့္အေရးကို အရအမိ အေကာင္းဆံုး အသံုးခ်ရမည္ျဖစ္သည္။ ျပည္သူအမ်ားစုကလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အားကိုးတႀကီး ေမ်ာ္လင့္ထားၾကသည္ကို စဥ္းစားသင့္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ေအာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ခဲ့သည္။
“ကၽြန္မမွာ အခ်ိန္ကပ္ၿပီးမွသိရလို႔ ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရခဲ့ဘူး၊ ဗဟိုေကာ္မတီနဲ႔ မေဆြးေႏြးခဲ့ရလို႔ ဘာမွ ေဆြးေႏြးစရာမရွိဘူး” ဟုဆိုၿပီး မ်က္ႏွာလြဲသြားျခင္းက ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ မပီသဟု လူအမ်ားက သံုးသပ္ၾကသည္။ ယခုကဲ့သို႔ အခြင့္အေရးမ်ိဳး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဘယ္ေတာ့ရမလဲ မေသခ်ာေပ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ လြဲ၍ က်န္ပုဂၢိဳလ္အမ်ားစုမွာ ေနာက္တစ္ႏွစ္စာအတြင္းလုပ္ရမည့္ အခ်ိန္စာရင္းႏွင့္ အလုပ္မ်ားျပည့္ေနသူမ်ားျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အားလံုးအားလပ္မည့္ရက္မွာ မေသခ်ာလွသလို ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပရန္မွာလည္း တစ္ႏွစ္ပင္ က်န္ေတာ့ေပသည္။ ေတာင္းဆိုခဲ့သည့္ မဟာအခြင့္အေရး တစ္ခုကို ေကာင္းစြာအသံုးမခ်ႏိုင္ခဲ့သည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ႏိုင္ငံေရးအရည္အခ်င္းကို သံသယဝင္မိ သည္။
လူထုေခါင္းေဆာင္ (သို႔) လူထုအက်ိဳး ေခါင္းထဲထည့္ထားသူတစ္ဦးအတြက္ ျပည္သူ႔အက်ိဳးအတြက္ ေျပာဆိုစရာအမ်ားအျပား ႏႈတ္ဖ်ားတြင္ အဆင္သင့္ရွိေနရမည္ျဖစ္သည္။ ၅ မိနစ္ ၁၀ မိနစ္အတြင္း ေတာင္းဆို စရာမ်ား၊ ေထာက္ျပစရာမ်ား၊ ေဆြးေႏြးစရာမ်ားကို တစ္ေရးႏိုးထေမးလွ်င္ေတာင္ ေျပာဆိုႏိုင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ၅၉(စ) ႏွင့္ ၄၃၆ ျပင္ဆင္ေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ေခါင္းထဲတြင္ ျပည္သူ႔အေရး ထက္ ၎သမၼတျဖစ္ေရးႏွင့္ ပါတီအာဏာရွင္ျဖစ္ေရးသာရွိသူဟု ေဝဖန္မႈမ်ားရွိခဲ့သည္။ ၅ ပြင့္ဆုိင္ေဆြးေႏြးပြဲ တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေနျဖင့္ ျပည္သူ႔အေရး ဘာမွ ေဆြးေႏြးစရာမရွိျခင္းက လူထုအေရးထက္ ပါတီအေရး၊ သမၼတျဖစ္ေရး ဦးစားေပေနမႈကို သက္ေသျပသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေစသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနျဖင့္ အျခားသူမ်ားေဆြးေႏြးခဲ့သည့္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးကို ပါဝင္ ေဆြးေႏြးသင့္ေပသည္။ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးကို ၅ ပြင့္ဆုိင္ ေဆြးေႏြးမႈ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ မဆုိင္ဟု သတ္မွတ္ထား လွ်င္လည္း ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ သက္ဆုိင္သည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီအေရးကို ထဲထဲဝင္ဝင္ ေဆြးေႏြးသင့္ သည္။ ျမန္မာျပည္ရွိ တစ္ဦးတည္းေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဆုရွင္ႀကီးက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လက္ေတြ႔မလုပ္ႏိုင္ဟု လူအမ်ားက ေဝဖန္ေနၾကခ်ိန္တြင္ ယခုကဲ့သို႔ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ အခြင့္အေရးတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားလံုးမ်ားကို အားရပါးရ ေဆြးေႏြးသင့္သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးခင္ေမာင္ေဆြ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးမႈကိုသာ နားေထာင္ ျပန္ခဲ့ရျပန္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဆု ရရွိမႈကိုပင္ သံသယဝင္မိျပန္သည္။
ေနာက္တစ္ခုက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရပတ္မဝင္ေအာင္ ေျပာခဲ့သည့္ အခ်ိန္တုိင္းသည္ ၎အား ေထာက္ခံသည့္ လူအမ်ားေရွ႕၊ ၎အား ေထာက္ခံေမးျမန္းသည့္ မီဒီယာမ်ားေရွ႕တြင္ ျဖစ္သည္။ ယခုႏွစ္ အတြင္း တပ္ကုန္းၿမိဳ႕က အဘိုးအိုတစ္ဦး၏ ေထာက္ျပခ်ိန္မွာပင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပညာသားပါပါ ေျဖရွင္းႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ့ေပ။ စကားလံုးအက်အနသာ ေကာက္ခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၏ ဒီဘိတ္ အရည္အခ်င္းကို လူအမ်ားသံသယ ျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ယခု ေတြ႔ဆံုပြဲတြင္လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနျဖင့္ သူမဘက္က တစ္ခြန္းေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ဖက္မွ ပညာသားပါပါ ေထာက္ျပမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနဟန္ရွိေပသည္။ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ နည္းဟန္ရွိသလို တပ္ကုန္းအဖိုးအိုႏွင့္ ရန္ပြဲကဲ့သို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ အရွက္ကြဲမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္ဟန္ရွိေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္ကာ ဘာမွမေဆြးေႏြးဘဲ ငူငူႀကီးထိုင္ကာ ျပန္လာျခင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
အစည္းအေဝးၿပီးခ်ိန္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ရလဒ္မ်ားကို ေမးျမန္းခ်ိန္တြင္ ေတြ႔ဆံုလိုသည့္ ၃ ဦးလံုး ယခုေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ပါေနသည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုေဆြးေႏြးပြဲသည္ ေလးပြင့္ဆုိင္မဟုတ္ေၾကာင္း ေျဖၾကားခဲ့သည္။ ၄ ဦးအျပင္ အျခားသူမ်ား ပါဝင္ျခင္းက အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္စရာဟု အဘယ္ေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ထင္သနည္းကို မည္သူမွ် မေမးရဲခဲ့ေပ။ ၄ ဦးတည္းေတြ႔ခ်ိန္တြင္ ေျပာမည့္စကားကို ၄ ဦး ေတြ႔ခ်ိန္တြင္ ဘာေၾကာင့္ မေျပာႏိုင္ရသနည္း။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္ ၎တို႔ ၄ ဦးသာ အေရးပါသူဟု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ထင္ေနသနည္း။ စဥ္းစားစရာျဖစ္ေပသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ မိမိေတာင္းဆိုထားသည့္ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ အခြင့္အေရးကို စိုးစဥ္းမွ် အသံုးမခ်ႏိုင္ဘဲ လက္ဗလာျဖင့္ ျပန္ခဲ့သည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အရည္အခ်င္းကို သံသယျဖစ္မိပါသည္။
(ေဒါက္တာ မ်ိဳးခ်စ္)
No comments:
Post a Comment