ယေန႔ ေလွစီးဒုကၡသည္ဆိုတဲ့ကုလားေတြက ခုေခတ္မွာေတာ့ ဒုကၡသည္မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ထားေပမဲ့ မၾကာခင္မွာေတာ့မ်က္ႏွာဖုံးကြာက် မွာပါ၊ ဒီအေၾကာင္းေတြသိခ်င္ရင္ရာဇ၀င္ထဲကိုတေခါက္ေလာက္
အလည္လိုက္ၾကည့္စမ္းပါဗ်ာ ။
ယခုပဲခူးအေခၚ ဟံသာ၀တီ ေနရာက မြန္တို႔ရဲ႕ပိုင္နက္ေနရာျဖစ္တယ္ သထုံဘုရင္ရဲ႕သားေတာ္မ်ားျဖစ္တဲ့ သမလႏွင့္ ၀ိမလ လက္ထက္မွာ ေလွစီးကုလားေတြက သူတို႔ပိုင္ပါတယ္ဆိုၿပီး နယ္နိမိတ္သံတိုင္လာစိုက္ပါတယ္။ ၀ိမလညီေနာင္ကၿမိဳ႕သစ္တည္ဖို႔ ေနရာ ႐ွာေတာ့မွ ေလွစီးကုလားေတြ သံတိုင္စိုက္ထားတာကို ေတြ႕ေတာ့
ေဒါသထြက္ၾကေပမည့္ ၊ဥပါယ္တျမည္နဲ႔ သံေကာက္ေတြကို ျမႇဴတ္ထားလိုက္ၾကတယ္။
ကုလားတို႔လာလတ္ေသာ္ ကုလားတို႔က ငါတို႔သံတိုင္စိုက္၍ အေစာင့္ထားသည္မွာႏွစ္ကိုးဆယ္ ႐ွိၿပီဟု လိမ္ညာေျပာၾကေပမဲ့ မြန္မင္းသားတို႔က ငါတို႔ပိုင္နက္နယ္ေျမကို သင္တို႔သံတိုင္၀င္၍ စိုက္သည္မဟုတ္ေလာ။ ငါတို႔နယ္ေျမတြင္ သံေကာက္ကိုးစင္း ျမႇဴတ္၍ ထားသည္ မယုံေသာ္တူး၍ၾကည့္ေခ် ဟုဆိုေလေသာ့္ ကုလားတို႔မယုံသျဖင့္ တူး၍ၾကည့္ရာ သံတိုင္ေအာက္တြင္ သံေကာက္ ကိုးစင္းကိုေတြ႕သျဖင့္ မေက်မနပ္ျဖင့္ လက္လွြတ္ခဲ့ရသည္။ ထိုေျမေပၚတြင္ ဟံသာ၀တီ ၿမိဳ႕သစ္ကိုတည္၍ သမလမင္း မငး္းျပဳကာ၀ိမလကို အိမ္ေ႐ွ့အရာထား၏ သကၠရာဇ္ကား(၅၀၀)ေက်ာ္ အခ်ိန္ျဖစ္၏
သမလမင္းလဲ တိုင္းခန္းလွည့္လည္စဥ္ ဖ႐ုံစိုက္ပ်ိဳးစားေသာက္ေသာ ေတာင္သူ ၏ သမီးကိုေတြ႕ေလေသာ္၊
လွပလြန္းသျဖင့္ မိဖုရားေျမႇာက္ရန္ ေတာင္းေလေသာ္ မိန္းခေလးငယ္မွာ ေၾကာက္လြန္းသျဖင့္ ဖ႐ုံ ႐ုံထဲသို႔၀င္ေျပး၍ ပုန္း႐ွာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိဖုရားျဖစ္လတ္ေသာ္ ဖ႐ုံ ႐ုံမွေတြ႕သျဖင့္ မြန္အေခၚ မယ္ကပီေထာ္ ၊ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ေရႊ ဖ႐ုံမယ္ ဟု ေခၚေလသည္။
ေရႊဖ႐ုံမယ္မွ သားေတာ္ တပါးဖြားျမင္ၿပီးေနာက္ သမလမင္းနတ္ရြာစံသျဖင့္ ညီေတာ္၀ိမလမင္းနန္းတက္
ရာ ေရႊဖ႐ုံမယ္ကိုပင္ မိဖုရားအရာ ထားေသာ္လည္း သားေတာ္ကိုမူ ထီးေမြ နန္းေမြ ႐ွဴပ္ေထြးမည္စိုးသျဖင့္ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားသို႔ပို႔ေစရာ မင္းခ်င္းတို႔လဲ နယ္စြန္႐ွိ ေပါင္းေလာင္းျမစ္အေ႐ွ့ဘက္ ကြမ္အပ္သားရြာ မြန္ကရင္လူမ်ိဳး ကြၽဲျခံပိုင္႐ွင္ မိနန္းကလိုင္း ၏ ကြၽဲျခံ၀၌ ခ်လတ္ေသာ္ နံနက္ေစာေစာ ကြၽဲမ်ားကိုလွြတ္ရာ ကြၽဲမႀကီးတေကာင္က မင္းသားငယ္ကိုခြ၍ရပ္ကာ ႏို႔ခ်ိဳကို ခ်ေလ၏ ၊မိနန္ကလိုင္းျမင္ေလေသာ္ေကာက္ယူေမြးစားၿပီး ကြၽဲႏို႔ျဖင့္ ႀကီးျပင္းရသျဖင့္ ကြၽဲတေကာင္ကဲ့သို႔သန္မာထြားႀကိဳင္းသည့္ အျပင္ ေပါ့ပါးျဖတ္လတ္၍ ကြၽဲတေကာင္မွတေကာင္ကူးျခင္း ကြၽဲခ်ိဳၾကား၌ ကစားျခင္းျဖင့္ ရပ္နီးရပ္ေ၀း ေက်ာ္ေဇာ္ေလ၏ ။
၀ိမလမင္းနန္းစံ ၈.ႏွစ္တြင္ မေၾကနပ္ႏိုင္ၾကေသာ ေလွစီးကုလားတို႔က အရပ္ .၇ေတာင္႐ွိ လံဘားအမည္႐ွိ ကုလားကို ဗိုလ္ျပဳ၍ သေဘၤာ ၇.စင္းျဖင့္ ေရာက္လာၿပီး စီးခ်င္းထိုးရန္ စိနိေခၚေလ၏ ၀ိမလမင္းလဲသူရဲေကာင္းအ႐ွာထြက္ေလေသာ္ ကြၽဲေပါက္တေကာင္ကဲ့သို႔သန္မာျဖ်တ္လပ္ေသာ တူေတာ္မြန္မင္းသားကိုေတြ႕ေလသည္။
စီးခ်င္းထိုးၾကေသာ္ မြန္မင္းသားသည္ ငွက္ေပ်ာရြက္ ခန္႔မွ်႐ွိေသာလွံ ႏွစ္စင္းကို ေပါ့ပါးစြာ ကစား၍ထြက္သကဲ့သို႔ အရပ္ခုႏွစ္ေတာင္႐ွိ ေလွစီးကုလား လန္ဘားကလဲခ်ပ္၀တ္ကို၀တ္ဆင္ၿပီး ငွက္ေျပာရြက္တမ်ွ အျပား႐ွိေသာ
ဓားႀကီးကိုထမ္း၍ ထြက္ေလ၏ ။
မြန္ပရိသတ္ ႏွင့္ သေဘၤာခုႏွစ္စင္းမ်ွ႐ွိေသာ ေလွစီးကုလားတို႔ သည္ ေသာေသာညံ မိမိလူကိုအားေပးလ်ွက္႐ွိစဥ္
ႏွစ္ဦးရင္ဆိုင္ေတြ႕ၾကရာ မြန္မင္းသားက ဥပယ္တမည္ျဖင့္ တဦးခ်င္းတိုက္မည္ကတိထားလ်ွက္ အဘယ့္ေၾကာင့္
ေနာက္လိုက္အကူေခၚခဲ့သနည္း ဟု ဆိုေလေသာ္ ကုလားလံဘာေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္စဥ္ခနမွာပင္ လည္ၿမိဳ ကို လွံျဖင့္ထိုး၍ ေခါင္းကိုျဖတ္ေလ၏ ။
ကုလားေလွခုႏွစ္စင္းလဲ ေခါင္းေဆာင္က်ေလေသာ္ ေျပးၾကကုန္၏ ကုလားတို႔ကို ဥပါယ္တမည္ျဖင့္ အႏိုင္ယူလိုက္သျဖင့္ ထိုၿမိဳ႕ကို ဥပါယ္ခိုး ၊ေနာင္ကာလေရႊ႔ေလ်ာ၍ ပဲခိုး ၊ေနာက္ ပဲခူးဟုတြင္ ေလသည္။ ကုလားလံဘားေခါင္းကို ျဖတိခဲ့ေသာ မင္းသားကား ရာဇ၀င္တြင္ ကြမ္းအပ္သားရြာတြင္ႀကီးျပင္းခဲ့ရသျဖင့္ ကြမ္းအသားမင္းသား ၊ အသားမင္းသား အမည္ျဖင့္ မြန္ရာဇ၀င္တြင္ထင္႐ွားခဲ့ပါသည္။
ုျမန္မာကိုေခါင္းျဖတ္မည့္ ေလွစီးကုလားမ်ား
★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★
ရာဇ၀င္သမိုင္းတို႔သည္ တပါတ္လည္ၾကကုန္၏ လူဦးေရ ေပါက္ကြဲေနေသာဘဂၤလားတို႔က နယ္နိမိတ္မ်ဥ္း
ကိုထိပါးၾက၏ ၊ ယခုတဖန္ ဘဂၤလားေရတပ္အကူအညီျဖင့္ ေရေမ်ွာကမ္းတင္ သံတိုင္စိုက္ရန္ ေလွစီးၿပီးနယ္
သစ္႐ွာၾက၏ ျမန္မာကို ဖိအားေပးရန္ ျမန္မာျပည္ကလိုလိုဆိုၾကျပန္၏ ။ေလွစီးကုလားကိုလပ္ယပ္ေခၚေသာ မယ္ေတာ္ႂကီးကလဲ ျမနိမာတို႔အေပၚအညိဳးအေတးႀကီးလွ၏ အာဏာအပ္မလား အလုံးစုံပ်က္သုဥ္းခံမလား ဆိုေသာစကားကို ကြၽဳန္ပ္နားထဲကမထြက္ ။သည္တႀကိမ္ေလွစီးကုလားတို႔၀င္ေရာက္လာသည္ကို
လက္ခံမိပါက ေနာက္ထပ္ေလွေပါင္းမ်ားစြာ ေရာက္လာေပလိမ့္ဦးမည္။ ဒီတႀကိမ္ ေခါင္း ျဖတ္ခံရမည့္သူကား ကုလားလံဘားမဟုတ္ ၊ကြမ္းအပ္သား မင္းသားႏွင့္တူေသာျမန္မာတို႔ပင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ဆရာေဖေတးထပ္လို... မိျပစ္လို႔ ဖေ႐ွာင္ေသြသည္၊....ဂြေကာင္ေတြ ေခြးျဖစ္ ဖို႔..အခ်ိန္ေရာက္ ေလၿပီလား
မသိေတာ့...
အမ်ိဳးစစ္မွ..အမ်ိဳးခ်စ္မည္
No comments:
Post a Comment